Είναι κοινό χαρακτηριστικό των ταινιών του Αντρέας Ντρέσεν, του οποίου το φετινό φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης κάνει εκτενές αφιέρωμα, να παρακολουθεί τους ήρωες του από την κλειδαρότρυπα. Η διαφορά του με τους υπόλοιπους vouyerίστες σκηνοθέτες εκεί έξω είναι ότι προσπαθεί να εμπλέξει συναισθηματικά τον θεατή, χωρίς να τον αφήσει έξω από όσα διαδραματίζονται επί της οθόνης. Και η αλήθεια είναι ότι στο πρώτο μισό της ταινίας τα καταφέρνει αριστοτεχνικά προσθέτοντας μερικές αναπάντεχες πινελιές χιούμορ. Είναι αυτό το δεύτερο μέρος όμως στο οποίο η μαγιά μοιάζει να χαλάει, όταν, αναπόφευκτα, η ιστορία ακολουθεί πιο μελοδραματικά μονοπάτια με αποκορύφωμα ένα φινάλε που μοιάζει πιο ξέμπαρκο απ' ότι θα' πρεπε. Έστω κι έτσι, η διεισδυτικότητα της ματιάς του Ντρέσεν μοιάζει πιο καίρια και πιο ποιητική από κάθε άλλη του ταινία, ενώ οι πρωταγωνιστές του κλέβουν τις εντυπώσεις ξεγυμνώνοντας κυριολεκτικά και μεταφορικά τους εαυτούς τους.
Πρωτότυπος τίτλος: Wolke 9
Χώρα: Γερμανία
Χρονιά: 2008
Σκηνοθέτης: Αντρέας Ντρέσεν
Τμήμα: Αφιερώματα - Ανοιχτοί Ορίζοντες
Βαθμολογία: 3.5/5
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου