TIFF52: Cut

Ιάπωνας σκηνοθέτης αποφασίζει να γίνει ανθρώπινος σάκος του μποξ προκειμένου να ξεπληρώσει στην Γιακούζα τα χρέη του νεκρού αδελφού του.

Κοίτα να δεις κάτι πράγματα. Μετά από ένα κάρο μέτριες ταινίες και πάνω που είχα χάσει κάθε ελπίδα να δω επιτέλους κάτι σπουδαίο στο 52ο διεθνές φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, η μοίρα τα έφερε να επιλέξω (λόγω sold out) το Cut για την τελευταία ταινία που θα έβλεπα. Και τελικά αυτή έμελε να είναι και μια από τις πιο συγκλονιστικές εμπειρίες που βίωσα ποτέ σε κινηματογραφική αίθουσα.

Δημιούργημα του μέγιστου Ιρανού σκηνοθέτη Αρμίρ Ναντέρι, το Cut είναι η πρώτη του απόπειρα να σκηνοθετήσει μια ιαπωνική ταινία. Μην σε ξεγελάει το όνομα του στην σκηνοθετική καρέκλα, όλα όσα βλέπουμε σε τούτο το φιλμ είναι 100% γνήσιος ιαπωνικός κινηματογράφος και δεν είναι για τους λιπόψυχους.

Το Cut απευθύνεται στους σκληροπυρηνικούς σινεφίλ, δεν είναι γι' αυτούς που στέλνουν tweets εν μέσω μιας προβολής για να δείξουν πόσο κουλ είναι η φάση (φαινόμενο που δυστυχώς συνάντησα ουκ ολίγες φορές φέτος). Είναι μια ταινία για τους τολμηρούς, γι' αυτούς που έχουν το σινεμά στο πετσί τους.

Χωρίς να σου προδώσω οτιδήποτε άλλο για την ταινία, θα σου πω απλά πως μέσα από ένα ανεπανάληπτο tour de force βίας, ο Ναντέρι δημιουργεί το πιο ιδιόμορφο κινηματογραφικό top-100 όλων των εποχών. Κι αν αυτό σου ακούγεται ακατάληπτο τούτη την στιγμή, πίστεψε με, μόνο αν το δεις με τα ίδια σου τα μάτια θα καταλάβεις τι εννοώ.

Από το πρώτο λεπτό το Cut σε βουτάει στα σκατά και για πάνω από δύο ώρες γαμάει όλες σου τις αισθήσεις, σε συγκλονίζει και και σε ταρακουνάει μέχρι το λυτρωτικό φινάλε όπου, όταν επιτέλους έρχεται η κάθαρση, γνωρίζεις μετά βεβαιότητας ότι αυτό που έχει προηγηθεί δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα συγκινητικό love letter στην Τέχνη του Κινηματογράφου από έναν σκηνοθέτη που την λατρεύει πέρα απ οτιδήποτε άλλο στην ζωή του. 5/5