Μητέρα, πατέρας και
Το ίδιο έργο το έχουμε δει πολλές φορές. Δυο-τρεις άνθρωποι που ζουν μια φιλήσυχη καθημερινότητα, έρχονται σταδιακά αντιμέτωποι με εφιαλτικές καταστάσεις που τους ξεπερνούν. Τα περισσότερα θρίλερ είναι χτισμένα πάνω σε αυτό το μοτίβο και το Ισπανικό Secuestrados μοιάζει να μην δίνει δεκάρα για το αν η υπόθεση του είναι ακόμα ένα σεναριακό κλισέ ανάμεσα στα χιλιάδες εκεί έξω. Εκεί που προσπαθήσει να πρωτοτυπήσει (και τελικά τα καταφέρνει) είναι στον τρόπο με τον οποίο ο σκηνοθέτης χειρίζεται αυτή την ιστορία. Χωρισμένο σε δώδεκα μεγάλης διάρκειας μονοπλάνα, το Kidnapped (Αγγλιστί) θα σου θυμίσει, όχι άδικα, τον τρόπο με τον οποίο είχε στήσει πριν εννιά χρόνια ο Γκασπάρ Νοέ το δικό του tour de force βίας με τον Μη Αναστρέψιμο. Πυροσβεστικοί κρουνοί που ανοίγουν σαν τριαντάφυλλο ανθρώπινα κρανία, βιασμοί, μαχαιρώματα, μόνο οι παππούδες που αυνανίζονται λείπουν για να χαρακτηρίσεις τούτο Ισπανικό θρίλερ πιστή αντιγραφή εκείνης της ταινίας.
Κι όμως όταν στο τελευταίο τέταρτο η οθόνη χωρίζεται στα δύο, με το κάθε μονοπλάνο να ακολουθεί ξεχωριστά το δικό ξέφρενο ρεσιτάλ βίας, είναι τότε που συνειδητοποιείς ότι ο σκηνοθέτης Μικέλ Ανχέλ Βίβας (σημειώστε κάπου αυτό το όνομα) δεν ενδιαφέρεται για οτιδήποτε άλλο πέρα από το να πει την ιστορία που γουστάρει ακριβώς με τον τρόπο που γουστάρει και έχει την ικανότητα να την πει. Τώρα αν εσύ σαν θεατής παρασυρθείς μαζί του σ' αυτό το υπερβίαιο ταξίδι ή το εγκαταλείψεις κακήν κακώς κάπου στο ενδιάμεσο, είναι κάτι που μοιάζει να μην δίνει δεκάρα τσακιστή. Και εδώ που τα λέμε, καλά κάνει. [4.5/5]
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου