Scott Pilgrim vs. the World

Movie of the Year

Την στιγμή που σκάει μύτη για πρώτη φορά στο Scott Pilgrim vs. the World το συγκρότημα των Clash at Demonhead (με τους σπουδαίους Metric να κρύβονται πίσω από την μουσική τους), εκεί ακριβώς συνειδητοποιείς πως ο Edgar Wright δεν αστειεύεται καθόλου. Αυτό που αρχικά μοιάζει με μια εξυπνακίστικη μεταφορά κόμικ, με over the top σκηνοθετικά κολπάκια, καταλήγει σε κάτι που σε μερικά χρόνια από τώρα θα αποτελεί σημείο αναφοράς για μια ολόκληρη γενιά. Την δική μας γενιά.

Η υπόθεση απλή. Νεαρός σε επαρχιακή πόλη του Καναδά, ερωτεύεται κορίτσι που μόλις έφτασε από την Νέα Υόρκη, μόνο που για να κατακτήσει την καρδιά της πρέπει πρώτα να μονομαχήσει με τους εφτά πρώην της. Κάθε φορά που ο Scott Pilgrim κατατροπώνει έναν από αυτούς, ανεβαίνει level, κερδίζει ζωές και προχωράει στην επόμενη πίστα και στον επόμενο αντίπαλο.

Ανακατεύοντας στοιχεία από κόμικς, βίντεο γκέιμς, ταινίες και γενικότερα οτιδήποτε ορίζει την σύγχρονη ποπ κουλτούρα, το Scott Pilgrim vs. the World σε γραπώνει από το πρώτο δευτερόλεπτο και δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα. Σαν εκστασιασμένος έφηβος ο Edgar Wright σου πετάει το ένα οπτικό τρικ μετά το άλλο, μην αφήνοντας ούτε ένα καρέ να πάει χαμένο, ούτε μια ιδέα να αστοχήσει. Ταυτόχρονα και με μαγικό τρόπο, αποφεύγει να φτιάξει ένα έργο που κάποιος προκατειλημμένος θα έλεγε ότι συγγενεύει υπερβολικά με το σινεμά του Ταραντίνο (έναν σκηνοθέτη που προφανώς φαίνεται ότι υπεραγαπάει). Όχι κύριοι. Ο Wright είναι πιο μάγκας, δεν αφήνει την ιστορία του να χαθεί κάτω από δεκάδες αναφορές. Ο στόχος του εξαρχής ήταν να διηγηθεί ένα love story κι αυτό ακριβώς κάνει.

Όπως το Once πριν μερικά χρόνια έπαιξε με τους κανόνες του μιούζικαλ παραδίδοντας ένα μεταμοντέρνo boy meets girl movie, ειλικρινές και ευαίσθητο. Έτσι και το Scott Pilgrim vs. the World ορίζει εκ νέου όλα όσα ξέραμε για τον κινηματογράφο και "καταδικάζεται" σε συνεχείς αναφορές στις μελλοντικές λίστες με τις καλύτερες ταινίες της δεκαετίας που διανύουμε. [5/5]