Λάθος. Το Attenberg ουδεμία σχέση έχει με τον Κυνόδοντα κι αυτό παραδόξως είναι το μεγαλύτερο προτέρημα του. Μπορεί κάποιες σκηνές να σου θυμίσουν στιγμιαία την ταινία του Λάνθιμου, το φιλμ της Τσαγκάρη όμως από ένα σημείο και μετά αποφασίζει να ακολουθήσει εντελώς διαφορετικά μονοπάτια.
Όπως ο χαρακτήρας της Μαρίνας περνάει σταδιακά στην ενηλικίωση και “εξανθρωπίζεται”, έτσι και η ταινία από εκεί που στην αρχή μοιάζει με μια συρραφή από άβολες και περίεργες σκηνές, φανερώνει σιγά σιγά την τεράστια καρδιά που κρύβει μέσα της και με όπλο την αφοπλιστική ειλικρίνεια, την ανθρωπιά και το χιούμορ της, σου παραδίδει μια σπουδαία μελέτη πάνω στην σκληρότητα της ενηλικίωσης και στην αθωότητα που αργά ή γρήγορα χάνεται ολοκληρωτικά από μέσα μας.
Πιο άμεσο από τον Κυνόδοντα (αφού σώνει και καλά πρέπει να τα συγκρίνουμε) τόσο συναισθηματικά όσο και κινηματογραφικά, το Attenberg βρίσκει στόχο κυρίως χάρις την δεξιοτεχνική σκηνοθεσία της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγκάρη, την πανέμορφη φωτογραφία του Θύμιου Μπακατάκη και τις συγκλονιστικές ερμηνείες του Βαγγέλη Μουρίκη και της Ariane Labed. Και είναι κρίμα δυστυχώς που μια μεγάλη μερίδα του κοινού θα φύγει απογοητευμένη από τις αίθουσες γιατί είδε κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που περίμενε. C’est la vie. [4.5/5]
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου