127 Hours

Την αληθινή ιστορία του Aron Ralston πιθανότατα την έχεις ακούσει. Έχοντας σαν μεγάλη του αγάπη την ορειβασία, τον Μάιο του 2003 αποφάσισε να διασχίσει για μια ακόμα φορά το φαράγγι Blue John στην Utah. Εξαιτίας όμως ενός φριχτού ατυχήματος έμεινε για 127 ώρες παγιδευμένος σε ένα ρήγμα, με το δεξί του χέρι σφηνωμένο σε έναν βράχο.

Έχοντας σαν μπούσουλα το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Ralston, Between a Rock and a Hard Place, ο Danny Boyle αφήνει στην άκρη τα δακρύβρεχτα ινδικά μελοδράματα και φτιάχνει ίσως την καλύτερη του ταινία μετά το 28 Days Later. Είναι πραγματικά θαυμάσιος ο τρόπος με τον οποίο χειρίζεται την συγκεκριμένη ιστορία. Με ατσαλένιο μοντάζ και απίστευτη μουσική από τον A.R. Rahman, καταφέρνει κάτι που στην θεωρία φαντάζει αδύνατο. Φτιάχνει μια ταινία όπου σε όλη την διάρκεια της ο πρωταγωνιστής βρίσκεται καθηλωμένος στο ίδιο σημείο. Βουτώντας βαθιά μέσα στον ψυχισμό του ήρωα του, δημιουργεί αξέχαστες σκηνές οι οποίες ακροβατούν ανάμεσα στην δυσβάσταχτη πραγματικότητα των όσων βιώνει και στα όνειρα που σκαρφίζεται για να ξεφύγει από αυτήν.

Και είναι κι αυτός ο James Franco. Ηθοποιός που ποτέ μου δεν είχα σε εκτίμηση, εδώ σηκώνει στους ωμούς ολόκληρη την ταινία, προσεγγίζοντας τον χαρακτήρα που υποδύεται χωρίς υπερβολές και μελοδραματισμούς, αλλά με περίσσια αγάπη και χιούμορ. Ήδη το πουλέν μου για τα επερχόμενα όσκαρ.

Crowd-pleaser χωρίς αμφιβολία, το νέο πόνημα του Danny Boyle είναι από εκείνες τις ταινίες που, αν και δεν φιλοδοξούν να φέρουν επανάσταση στον κινηματογράφο ή έστω να σου αλλάξουν την ζωή, σε αγγίζουν με τέτοιο τρόπο οπου είναι σχεδόν αδύνατο να μην τις αγαπήσεις, παρά τα όποια, ελάχιστα, ελαττώματα τους. [4/5]