 |
| The Piano - Κακά τα ψέμματα το σημαντικότερο κινηματογραφικό βραβείο που μπορεί να πάρει ένας σκηνοθέτης είναι ο Χρυσός Φοίνικας του φεστιβάλ Καννών. Τα Μαθήματα Πιάνου ήταν η πρώτη κινηματογραφική μου εμπειρία με ταινία που κέρδισε αυτό το βραβείο και μου είχε αρέσει τόσο πολύ που είχα αγοράσει το βιβλίο που είχε κυκλοφορήσει τότε από τις εκδόσεις Κλειδί και βρίσκεται ακόμα στις πρώτες θέσεις της βιβλιοθήκης μου. |
 |
| Dancer in the Dark - Πέντε χρόνια μετά την γέννηση του Δόγματος 95 (και πέντε πριν τον θάνατό του) ο Λάρς Φον Τρίερ αποφάσισε να το εγκαταλείψει οριστικά παραβαίνοντας σχεδόν όλους τους κανόνες του. Η αλήθεια είναι ότι έχουν περάσει περισσότερα από δέκα χρόνια από την τελευταία φορά που είδα το Χορεύοντας στο Σκοτάδι και δεν είμαι απολύτως σίγουρος εάν όντως είναι το αριστούργημα που κάποτε θεωρούσα ότι ήταν. Και μόνο όμως για το I've Seen It All, που παραμένει ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια, αξίζει και με το παραπάνω να το βάλω σε αυτή την πεντάδα. |
 |
| Elephant - Άσκηση στην κινηματογραφική λιτότητα, ή αλλιώς, πως με τόσα λίγα μέσα μπορείς να καταφέρεις τόσα πολλά. Ο Ελέφαντας είναι κατα την γνώμη μου ένα απο τα σπουδαιότερα δήγματα του ανεξάρτητου Αμερικάνικου κινηματογράφου της περασμένης δεκαετίας και ακριβώς το είδος του σινεμά που θα ήθελα να βλέπω συχνότερα από τον Γκας Βας Σαντ. Μαζί με το Gerry και το Last Days, αποτελεί μέρος της τριλογίας του θανάτου του Βαν Σαντ, στην οποία αργότερα προστέθηκε και το επίσης εξαιρετικό Paranoid Park. |
 |
| The Tree of Life - Ίσως και μόνο γι΄αυτό. |
 |
| Pulp Fiction - Ακριβώς 20 χρόνια πέρασαν από τότε που ο Ταραντίνο ύψωσε (κυριολεκτικά) το μεσαίο του δάχτυλο φεύγοντας θριαμβευτής σε μια τελετή απονομής που ούτε κατά διάνοια ήταν το φαβορί. Βλέπεις όλοι περίμεναν πως ο Χρυσός Φοίνικας θα κατέληγε στα χέρια του Κριστόφ Κισλόφσκι για την Κόκκινη ταινία. Ο τότε πρόεδρος της επιτροπής Κλιντ Ίστγουντ όμως είχε άλλη άποψη, προκαλώντας έντονες αντιδράσεις στο παρευρισκόμενο κοινό. Μερικούς μήνες αργότερα ο Ταραντίνο κέρδισε το πρώτο του Οσκαρ σεναριού και όλα τα υπόλοιπα ανήκουν στην ιστορία. |
ο ελεφαντας δε μ' αρεσε καθολου. ισως ο πιο αδικαιολογητος φοινικας για μενα, κυριως επειδη δε μ' αρεσαν τα μυνηματα που περασε ο σκηνοθετης, προκλητικος με την κακη εννοια. επισης καποιες σκηνες στο σχολειο μου φανηκαν ''κουφες''. ιδια θεματα εχουν αποτυπωσει αριστοτεχνικα ο χανεκε και ο μουρ. μπορω να σου πω αναλυτικα τις ενστασεις μου, αν δε βαριεσαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήσυμφωνω απολυτα για το the piano.
pulp fiction, μονο για τη γαματη μουσικη επενδυση της ταινιας, συμφωνω κι επαυξανω. Ταραντινο master στις μουσικες επιλογες.
dancer in the dark, αρκετα καλο, αλλα θα προτιμουσα να του δωσουν φοινικα για το dogville ή για το breaking the waves. ξανα δες το παντως, οπως και ολες τις παλιες ταινιες του Φον Τριερ.
αυτη του μαλικ συνεχεια την αποφευγω, γιατι δεν εχω ακουσει και τοσο καλα σχολια, αλλα θα κανω σιγουρα καποια στιγμη την υπερβαση, δε μ' αρεσει να επιρρεαζομαι τοσο και θελω να τη δω με το δικο μου νου.
αγαπημενοι φοινικες, Mike Leigh - secrets and lies ,δες το αν δε το 'χεις δει, φοβερο.
blow up - ο πλεον αγαπημενος φοινικας, αριστουργημα. πως και δε το εχεις ? νομιζα οτι ηταν αγαπημενη σου ταινια
Ουπς! Το Blow Up μου διέφυγε εντελώς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαταλαβαίνω τις ενστάσεις σου για το Ελέφαντα. Το σενάριο όπως και στις άλλες τρεις του Βαν Σαντ που ανέφερα είναι όντως υποτυπώδες. Για μένα είναι από τις περιπτώσεις όπου το στυλ ξεπερνάει την ουσία. Το στήσιμο των πλάνων, το μοντάζ, η φωτογραφία, το έχω δει πέντε φορές (δύο στο σινεμά) και κάθε φορά μένω με το στόμα ανοιχτό.
ΑπάντησηΔιαγραφή