Οι 10 Κινηματογραφικές Απογοητεύσεις του 2013

10.Now You See Me - Εισπρακτικός θρίαμβος με 350 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως, εξαιρετικό καστ, συμπαθητικές κριτικές και μία υπόθεση που θα σου φέρει στο μυαλό το Prestige. Το αποτέλεσμα; Μακράν η χειρότερη ταινία που είδα φέτος. Smart film for stupid people λέει κάποιος σε ένα φόρουμ στο IMDB και όσο κι αν ψάξουν οι παραγωγοί, δεν θα βρουν καλύτερο tagline για τούτο το αίσχος.

9. World War Z - Φτάσαμε και επίσημα στο σημείο όπου οι τηλεοπτικές σειρές είναι καλύτερες από τις κινηματογραφικές ταινίες. Και πιο καλοφτιαγμένες, αφού να φανταστείς ότι το The Walking Dead είναι γυρισμένο σε φιλμ, ενώ τούτη εδώ η φασαριόζικη ανοησία, σε ένα κακάσχημο ψηφιακό.

8. Man of Steel - Όχι ότι δεν μου άρεσε. Μου άρεσε. Αν προσπαθήσεις όμως να το συγκρίνεις με τα θαύματα που έκανε ο Κρίστοφερ Νόλαν στον Μπάτμαν, τότε όλα σχεδόν λειτουργούν εις βάρος του Ανθρώπου Ατσάλι. Το ότι ο ίδιος ο Νόλαν αποχώρισε από το επερχόμενο σίκουελ σαν παραγωγός μόνο ενθαρρυντικό δεν το λες. 

7. I'm So Excited - Για κάποιο μυστήριο λόγο πάντα μου άρεσαν οι ταινίες του Αλμοδοβάρ που δεν άρεσαν σε όλους τους υπόλοιπους (Broken Embraces, Καυτή Σάρκα), ενώ ταινίες που λάτρευαν όλοι οι υπόλοιποι, εγώ τις έβρισκα αδιάφορες (Γύρνα Πίσω, Όλα για την Μητέρα μου). Στην τελευταία του ταινία πάντως θα συμφωνήσω με όλο τον πλανήτη. Καθόλου Exciting.

6. Only God Forgives - Μήπως ήρθε η ώρα να παραδεχθούμε ότι το μεγάλο αριστούργημα του Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν είναι το Valhalla Rising και όχι το Drive, ή είναι νωρίς ακόμα;

5. Mama -Τζέσικα Τσάστεϊν με emo look σε μεταφυσικό θρίλερ παραγωγής Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο. Κράτα μικρό καλάθι καλύτερα.

4. Trance - Μόνο ο Θεός και ο Ντάνι Μπόιλ γνωρίζουν τι ακριβώς ήθελε να επιτύχει ο Βρετανός σκηνοθέτης με το Trance. Κάτι σαν Inception της κακιάς ώρας, αν αυτή είναι η ιδέα του Μπόιλ για το μοντέρνο σινεμά, δεν μπορώ να φανταστώ τι άλλη παπαριά μας περιμένει.

3. The Bling Ring - Εντάξει σοβαρά τώρα, την έκανες την πλάκα σου Σοφία Κόπολα. Μήπως επιτέλους ήρθε η ώρα να μας δώσεις κάτι ισάξιο του Lost in Translation ή να αρχίσουμε να αναθεωρούμε την άποψή μας και για εκείνη την ταινία;

2. The Grandmaster - Φλύαρο, οπτικά υπερφορτωμένο ακόμα και για τα δεδομένα του Γουόνγκ Καρ Βάι και χωρίς συνοχή στο μοντάζ. Το Grandmaster είναι η χαμένη ευκαιρία του σκηνοθέτη να αφηγηθεί, με τον δικό του μοναδικό τρόπο, την ιστορία του ανθρώπου που εκπαίδευσε τον Μπρους Λι.

1. Elysium - Αν μια ταινία είχε εξασφαλίσει από την αρχή της χρονιάς μια θέση στο top10 μου, αυτή χωρίς καμία αμφιβολία ήταν το Elysium. Σκηνοθετημένο από τον άνθρωπο που μας έδωσε το αριστουργηματικό District 9, με πρωταγωνιστές τον Ματ Ντέιμον και την Τζόντι Φόστερ και μια επίκαιρη υπόθεση που έμοιαζε ότι θα εξερευνά τις επιπτώσεις του όλο και μεγαλύτερου χάσματος μεταξύ πλουσίων και φτωχών. Όλα μα όλα (ακόμα και το τρέιλερ) προϊδέαζαν για ένα ακόμα αριστούργημα επιστημονικής φαντασίας. Όλα εκτός από την ίδια την ταινία, ένα απίστευτο συνονθύλευμα over-the-top ερμηνειών και μισοανεπτυγμένων ιδεών, τόσο κακό που και πάλι το λες αριστούργημα.