Παραγνωρισμένα αριστουργήματα (Μέρος Α')

Valhalla Rising (2009) - Ο Νίκολας Γουίντινγκ Ρεφν είναι ο σημαντικότερος Δανός δημιουργός των τελευταίων δεκαπέντε ετών. Από την εξαιρετική τριλογία του Pusher, μέχρι το πιο πρόσφατο Bronson και τις επερχόμενες συνεργασίες του με τον Ράιαν Γκόσλιγκ στα Drive και Logan's Run, πάντα υπάρχει κάτι οραματικό στον τρόπο που κινηματογραφεί τις υπερβίαιες ιστορίες του. Το Valhalla Rising απλά αποτελεί την πιο τρανταχτή απόδειξη της αξίας του ταλέντου του.
 

The Proposition (2005) - Μεταμοντέρνο γουέστερν από την Αυστραλία σε σενάριο του Νικ Κέιβ. Όσοι (ελάχιστοι) το έχουμε δει, ακόμα παραμιλάμε.

Jackie Brown (1997) - Αν με ρωτήσεις ποια είναι η αγαπημένη μου ταινία του Ταραντίνο μετά το Pulp Fiction, δεν θα σου αναφέρω ούτε το Kill Bill, ούτε το Reservoir Dogs, αλλά τούτο εδώ το εντελώς διαφορετικό σε στιλ και εξίσου ιδιοφυές αριστούργημα.

Κινέττα (2005) - Όπως ορθά έγραψε κάποιος σε ένα (Ελληνικό φυσικά) forum όπου όλοι έβριζαν ομαδικά τον Κυνόδοντα και τον Γιώργο Λάνθιμο, τέχνη είναι ο υποκειμενικός τρόπος που βλέπεις τα πράγματα και την χρησιμοποιείς για να δείξεις καταστάσεις άλλοτε κυριολεκτικά και άλλοτε μεταφορικά. Τέχνη δηλαδή δεν είναι η ρεαλιστική απεικόνιση της πραγματικότητας, είναι η απεικόνιση της πραγματικότητας μέσα από την δική σου ματιά, επηρεασμένη από τα ερεθίσματα σου. Σε μια χώρα δυστυχώς όπου η κινηματογραφική παιδεία είναι ανύπαρκτη και οι ταινίες υπάρχουν μόνο για να "χαϊδεύουν" τα μάτια των θεατών, σκηνοθέτες όπως ο Γιάννης Οικονομίδης, η Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη, ο Πάνος Κούτρας και ο Γιώργος Λάνθιμος, μάταια θα προσπαθούν να κερδίσουν αναγνώριση εντός των τειχών.

Speed Racer (2008) - Από κεκτημένη ταχύτητα άπαντες βιάστηκαν να καταδικάσουν το επόμενο κινηματογραφικό πόνημα των αδελφών Γουατσόφσκι μετά τα δύο ανεκδιήγητα σίκουελ του Matrix. Κι όμως άπαντες έπεσαν έξω γιατί το Speed Racer μοιάζει να μην υστερεί πουθενά. (Ξανά)δες το χωρίς προκατάληψη και θα με θυμηθείς.