 |
| Amer: Θα μπορούσαμε να είχαμε πραγματικά σπουδαία αποτελέσματα εδώ. Πανέμορφο όσον αφορά τον εικαστικό τομέα, απολύτως κενό σε οτιδήποτε άλλο. |
 |
| La Prima Cosa Bella: Η επίσημη συμμετοχή της Ιταλίας στα φετινά Όσκαρ πήγε άπατη και μάλλον δικαιολογημένα. Προσπαθώντας να πιάσει ένα κάποιο κλίμα της εποχής των 70's, μοιάζει υπερβολικά προβλέψιμο και χαριτωμένο για να σε αφήσει ικανοποιημένο μετά τους τίτλους τέλους. |
 |
| White Material: Είναι καλό όταν μέσα από μια πολεμική ιστορία ο σκηνοθέτης θέλει να περάσει μηνύματα που αφορούν κι εσένα που κάθεσαι άνετος στον καναπέ σου. Είναι ακόμα καλύτερο όμως όταν αυτή η ιστορία έχει χαρακτήρες που μπορείς να δεθείς μαζί τους και υπόθεση που να σου κρατήσει το ενδιαφέρον για παραπάνω από δέκα λεπτά. Δες αυτό και μετά το Incendies και θα καταλάβεις τι εννοώ. |
 |
| My Son, My Son, What Have Ye Done: Ο Βέρνερ Χέρτσογκ είναι σκηνοθετάρα, δεν χρειάζεται να σου το πω εγώ αυτό. Τι δουλεία όμως είχε να συνεργαστεί με τον Ντέιβιντ Λιντς (στην παραγωγή) για να κάνει μια ταινία που μοιάζει με κακέκτυπο ταινίας του... Ντέιβιντ Λιντς; |
 |
| Mr. Nobody: Να ένα είδος κινηματογράφου που θα το προσκυνούσες πριν καμιά εικοσαριά χρόνια αλλά στις μέρες μας μοιάζει υπερβολικά παρωχημένο και κιτς. |
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου