Λίγες μέρες προτού αποφυλακιστεί από μια ρουμάνικη αγροτική φυλακή, ο Σίλβιο μαθαίνει πως η μητέρα του σκοπεύει να πάρει μαζί της στην Ιταλία τον μικρό αδερφό του.
Ακόμα και κάποιος που έχει ελάχιστη σχέση με τον κινηματογράφο, θα έχει τύχει να ακούσει για το πόσο σπουδαίο είναι το ρουμάνικο σινεμά των τελευταίων ετών. Κυρίως από το βραβευόμενο με Χρυσό Φοίνικα στις κάννες 4 Months, 3 Weeks & 2 Days και έπειτα, μας έρχονται κάθε χρόνο δυο - τρεις πολύ αξιόλογες ταινίες από τη συγκεκριμένη χώρα. Το If I Want to Whistle, I Whistle όμως τυγχάνει να είναι η καλύτερη από όλες όσες έχω δει μέχρι σήμερα.
Με ψυχρή και λιτή κινηματογραφική αφήγηση, ο σχετικά πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης Φλορίν Σερμπάν τιμάει, όπως είναι αναμενόμενο, κάθε κανόνα της "σχολής" που καθιέρωσε την χώρα του. Η διαφορά όμως π.χ. με το 4 Months, 3 Weeks & 2 Days είναι ότι εδώ η ιστορία πηγαίνει κάπου. Αυτό που ξεκινάει σαν μια ντοκιμαντερίστικη καταγραφή της καθημερινότητας μιας χούφτας φυλακισμένων, σιγά σιγά δυναμιτίζεται από την τραγική ιστορία του Σίλβιο πού προσπαθεί με κάθε τρόπο να αποτρέψει την μητέρα του να καταστρέψει τον μικρό αδερφό του όπως κατέστρεψε τον ίδιο.
Με τον νεαρό Τζόρτζ Πιστερνάου να σηκώνει στις πλάτες του ολόκληρη την ταινία δίνοντας μια πέρα για πέρα συγκλονιστική ερμηνεία και το σενάριο να παίρνει ορισμένες αναπάντεχες στροφές, το If I Want to Whistle, I Whistle θα σε κρατήσει για μιάμιση ώρα καρφωμένο στην θέση σου, παρόλο που αναμφίβολα θα υπάρξουν αρκετές στιγμές που θα νιώσεις άβολα από τον ωμό ρεαλισμό του. [4/5]
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου