Mr. Nobody

Έτος 2092. Χάρις στην πρόοδο της ιατρικής, οι άνθρωποι έχουν σταματήσει να γερνούν και να πεθαίνουν. Ξαφνικά κάνει την εμφάνιση του ένας ετοιμοθάνατος ηλικιωμένος άνδρας 120 ετών, ο οποίος αρχίζει να διηγείται την ιστορία της ζωής του από την ημέρα της γέννησης του.

Ζηλεύοντας προφανώς την καλλιτεχνική επιτυχία του Fountain του Αρονόφσκι, ο Τζάκο Βαν Ντόρμελ, αποφάσισε να σπάσει την δωδεκάχρονη κινηματογραφική αποχή του με μια ταινία που αποτυγχάνει σε κάθε πιθανό επίπεδο. Ανακατεύοντας δεκάδες φιλοσοφικά ερωτήματα με κανόνες της φυσικής και κλισεδιάρικα ρομάντζα, το Mr. Nobody είναι η απόδειξη ότι με το να δώσεις δεκάδες εκατομμύρια σε έναν auteur δεν είναι αυτονόητο ότι θα σου παραδώσει ένα καλλιτεχνικά αξιόλογο έργο, το αντίθετο μάλιστα.

Η μακρόχρονη απουσία του Βαν Ντόρμελ πίσω από τις κάμερες είναι δυστυχώς αυτή που δίνει από την αρχή το μοιραίο χτύπημα στην ταινία. Προσπαθώντας να δημιουργήσει ένα είδος κινηματογράφου που πριν 20 χρόνια θα σε άφηνε με το στόμα ανοιχτό, καταλήγει να σου παραδίδει μια ανόητη συρραφή από ξεπερασμένα οπτικά τρικ. Το σενάριο επηρεασμένο από το φαινόμενο της πεταλούδας, προσπαθεί κάθε λίγο και λιγάκι να σε πείσει ότι μια απειροελάχιστη μεταβολή στη ροή των γεγονότων μπορεί να οδηγήσει σε μια εξέλιξη της ιστορίας διαφορετική από εκείνη που θα λάμβανε χώρα, αν δεν είχε συμβεί η μεταβολή. Μόνο που αυτό πέρα από το ότι το έχουμε δει ένα εκατομμύριο φορές (και πολύ καλύτερα) σε άλλες ταινίες, από ένα σημείο και μετά καταντάει κουραστικό. Επί δυόμιση ώρες παρακολουθούμε τις πιθανές ζωές που θα είχε ζήσει ο κεντρικός χαρακτήρας αν αποφάσιζε να ακολουθήσει διαφορετικές διαδρομές κατά την ενηλικίωση του. Και στο καπάκι έρχεται ένα φινάλε που υποτίθεται ότι είναι ανατρεπτικό αλλά δυστυχώς προκαλεί μόνο γέλια, αφού κι αυτό το έχουμε δει να έρχεται από τα πρώτα λεπτά.

Σπάνια βάζω μηδέν σε μια ταινία, αλλά αυτό το γεμάτο εξυπνακίστικες αναφορές, δήθεν ρομαντικό συνονθύλευμα φιλοσοφικών ερωτημάτων, δεν μου αφήνει και πολλά περιθώρια. Αν ο Βαν Ντόρμελ θεωρεί πως έτσι γίνεται ο μοντέρνος κινηματογράφος στις μέρες μας, τότε του συνιστώ είτε (αν ξαναβρεί χρηματοδότες) να επιστρέψει στις πιο απλοϊκές και ανθρώπινες ρίζες των πρώτων του ταινιών, είτε να εγκαταλείψει μια και καλή την έβδομη τέχνη. [0/5]