Λίγο πριν πεθάνει, ο θείος Boonmee περνάει τις τελευταίες του ώρες παρέα με τους αγαπημένους του, συμπεριλαμβανομένου του φαντάσματος της νεκρής γυναίκας του και του χαμένου του γιου που έχει επιστρέψει με άλλη μορφή.
Το Uncle Boonmee Who Can Recall His Past Lives είναι εκείνη η Ταϊλανδέζικη ταινία που κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στο πρόσφατο φεστιβάλ Καννών και πιθανότατα η πιο αξιόλογη από αυτές που έχουν πάρει το εν λόγω βραβείο τα τελευταία χρόνια. Το να περιγράψεις την υπόθεση είναι ίσως πιο δύσκολο κι από το να αποκρυπτογραφήσεις τα μηνύματα που κρύβονται πίσω από τις μαγευτικές εικόνες της. Σκοπός του σκηνοθέτη Apichatpong Weerasethakul πρώτα και κύρια είναι η δημιουργία μιας μεθυστικής (αλά David Lynch) ατμόσφαιρας σε ένα κινηματογραφικό σύμπαν όπου τίποτα δεν μοιάζει φυσιολογικό και όλα λειτουργούν με τους δικούς τους κανόνες. Με υπνωτικούς ρυθμούς και μινιμαλιστική γραφή η ταινία παίζει με τον χώρο και τον χρόνο προκαλώντας την αντοχή του θεατή, οδηγώντας τον σε ένα είδος υπέρβασης.
Προσωπικά, μετά τους τίτλους τέλους δεν μπήκα στην διαδικασία να ερμηνεύσω αυτά που μόλις είχα αντικρίσει. Για αρκετή ώρα ήμουν κολλημένος στην άκρη του καθίσματος, συνεπαρμένος από την επιβλητικότητα των πλάνων, έχοντας βιώσει μια από εκείνες τις σπάνιες κινηματογραφικές εμπειρίες όπου αν και δεν γνωρίζεις τι ακριβώς είναι αυτό που έχεις παρακολουθήσει, σου είναι αδύνατο να μην παραδοθείς άνευ όρων στην άγρια ομορφιά του. [5/5]
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου