We Lost By the Way!

Τα τελευταία χρόνια έχω σταματήσει τα ξενύχτια για την απονομή των βραβείων Όσκαρ. Άν η επόμενη μέρα το επιτρέπει (όπως φέτος που έπεφτε αργία) προσπαθώ να αποφύγω για λίγες ώρες τα social media και τα ειδησιογραφικά site και να παρακολουθήσω τα βραβεία με την ησυχία μου υπό την συνοδεία άφθονου κρασιού, χωρίς την ενόχληση των διαφημίσεων.

Όταν χθες κάποια στιγμή αργά το απόγευμα είχε τελειώσει ο τετράωρος (μαζί με το red carpet show) μαραθώνιος, είχα πλέον παρακολουθήσει την πιο σοκαριστική, ανατρεπτική και ενδιαφέρουσα απονομή της πρόσφατης κινηματογραφικής ιστορίας. Γιατί εάν προσπεράσεις την ιστορικότερη γκάφα από καταβολής ανθρωπότητας και αποφασίσεις να κοιτάξεις με καθαρό μυαλό την λίστα με τους νικητές, τότε θα βρεθείς μπροστά σε δυο-τρία γεγονότα όπου σου αναπτερώνουν το ηθικό για το μέλλον του Αμερικάνικου κινηματογράφου.

Με 1,5 εκατομμύρια δολάρια μπάτζετ και 22 εκατομμύρια στο box office, το Moonlight είναι ο Δαβίδ που κατάφερε να θριαμβεύσει εναντίων του Γολιάθ και σίγουρα η πιο αξιόλογη ταινία που έχει κερδίσει το μεγάλο οσκαρικό βραβείο τα τελευταία 15 χρόνια. Το ίδιο θα μπορούσα να πω και για τον Κέισι Άφλεκ, του οποίου η νίκη μόνο σίγουρη δεν θεωρούνταν μιας και ο Ντενζέλ Ουάσιγκτον είχε πάρει αρκετή φόρα μετά την νίκη του στα SAG awards.

Το ξέραμε ότι η ακαδημία μετά το περσινό φιάσκο με τις μηδέν υποψηφιότητες σε μαύρους ηθοποιούς, θα προσπαθούσε φέτος να το παίξει politically correct. Απλά όλοι νομίζαμε πως θα έδινε το όσκαρ σε μαύρους ηθοποιούς στις τρεις από τις τέσσερις ερμηνευτικές κατηγορίες και θα μπορούσε μετά απενοχοποιημένη να δαφνοστεφανώσει το La La Land στην μεγάλη κατηγορία. Ευτυχώς μας διέψευσε με τον πιο σοκαριστικά απρόσμενο τρόπο που θα μπορούσε να πράξει.