Άλλο ένα μεγάλο φεστιβάλ, άλλη μια Ελληνική συμμετοχή σε επίσημο διαγωνιστικό τμήμα. Την ίδια στιγμή που πολιτικοί και κάτοικοι τούτης της χώρας συναγωνίζονταν για το παγκόσμιο βραβείο φαιδρότητας (sic), η ταινία του Σπύρου Σταθουλόπουλου άφηνε της καλύτερες εντυπώσεις στο 62ο φεστιβάλ του Βερολίνου. Παρακάτω ακολουθούν αποσπάσματα από τις κριτικές που γράφτηκαν στις σημαντικότερες κινηματογραφικές ιστοσελίδες του πλανήτη κατά την διάρκεια του φεστιβάλ.
Γιώργος Κρασσακόπουλος (Flix) - Μετρημένη σε διαλόγους, δομημένη σε μικρά «κεφάλαια» που σπρώχνουν τη «δράση» με μικρά βήματα εμπρός, τα «Μετέωρα» περισσότερο από το να περιγράψουν την ιστορία, ενδιαφέρονται να σε βάλουν στο κελί του μοναστηριού, στην ψυχολογία, στο μυαλό και την καρδιά των ηρώων. Το κατορθώνουν, χάρη στους ελάχιστους διαλόγους, τις συμβολικές στιγμές και τη λυρική αίσθηση που διαπερνά το φιλμ από την αρχή ως το τέλος.
Άκης Καπράνος (Movieworld) - Έλληνας καλόγερος ερωτεύεται Ρωσίδα «συνάδελφο», έρωτας που ασφυκτιά υπό το βλέμμα των ουρανών για να ευλογηθεί, εντέλει (σε επίπεδο σήμανσης, όχι πλοκής) απ’ αυτούς. Όποια κι αν είναι η γνώμη σας, πρέπει να συμφωνήσετε: δύσκολο πράγμα να καταγράψεις τη Χάρη σε φιλμ. Τα Μετέωρα σχεδόν το πετυχαίνουν. Ακόμα κι έτσι, είναι ένα κάποιο κατόρθωμα.
Ορέστης Ανδρεαδάκης (Cinemag) - Το πιο παράξενο όμως είναι το πάντρεμα των ηθοποιών με τα κινούμενα σχέδια -για την ακρίβεια με κινούμενες βυζαντινές εικόνες- που διακόπτουν την πλοκή σχολιάζοντας την. Ο Σταθουλόπουλος έστησε μέσα από αυτές τις εικόνες την ίδια ιστορία των δύο μοναχών και δεν φοβήθηκε να συνδυάσει την Σταύρωση του Ιησού με τον μύθο του Μινώταυρου.
Ιάκωβος Γωγάκης (Sevenart) - Ο Έλληνας σκηνοθέτης ψάχνει το νόημα του ασκητισμού, μέσα από τους πειρασμούς, τις αντιστάσεις και τα ηθικά διλήμματα. Καταλήγει στο συμπέρασμα οτι η αλήθεια, ναι, βρίσκεται μέσα μας, αλλά κλείνει με αισιόδοξα το μάτι σε όσους διερωτούνται μέχρι που μπορεί να φτάσει η ελευθερία τους. Ο Σταθουλόπουλος δεν βάζει όρια και φραγμούς, αρνούμενος να αποδεχθεί ότι η σεξουαλική επιθυμία πρέπει να κατασταλεί εις χάριν των πνευματικών, θρησκευτικών ιδεωδών. Αν βρεθεί ο πνευματικός συνοδοιπόρος, δε χωράνε ταμπού και στη σεξουαλική ηδονή.
Jordan Mintzer (Hollywood Reporter) - Making the most of the prehistoric-looking setting and grandiose weather conditions, the director-cinematographer opts for long takes and a Scope format to milk the location for all it’s worth. But the use of what looks like consumer-grade HD, which goes soft in the interiors and video-ish outdoors, doesn’t create an aesthetic grandeur on the level of Carlos Reygadas’ Stellet licht – a film about monks where such silence is truly golden.
Fionnuala Halligan (Screendaily) - Two sexually-charged sequences do breathe some fire into the film, the first more successfully-executed than the latter, but within the framework of testing the bonds of religious devotion against the carnal urges of physical life, Stathoulopoulos film adds very little to the canon. It’s the setting - both religious and physical - and art of Meteora that sets it apart.
Benedicte Prot (Cineuropa) - The result is a film with parcimonious dialogue clearly aimed at the more oxthodox of cinema goers, those who like to listen extensively to the song of grasshoppers in sun-parched landscapes or those who like see Thessaly's farmers play the penny whistle in olive groves.
Robert Beames (Beames on Film) - Folks who have no interest in arthouse cinema or festival films probably assume that they are all humourless, chin-scratching borefests like 'Meteora', a Greek film from director Spiros Stathoulopoulos. Over 82 minutes that feel far longer, it's the story of a Russian nun (Tamila Koulieva) and a Greek monk (Theo Alexander) who are doomed to live lives of quiet despair unless they consummate their forbidden love. Turns out they're in luck because, conveniently enough, "the only sin that cannot be forgiven is despair".
Jay Weissberg (Variety) - Following his Cannes-preemed "PVC-1," Greek-Colombian helmer Spiros Stathoulopoulos addresses his Hellenic side with a monastic drama unsteadily perched between dreamy symbolism and subtlety-killing blatancy. "Meteora" has much to commend it: stunning locations among otherworldly mountaintop retreats, attractive icon-inspired animation and an impossible love between a monk and nun that's generally focused on the conflict between desire and religious calling. Abandoning this delicacy creates an unsatisfying imbalance that destroys some genuine poetry while adding nothing in its place. "Meteora" is likely to remain trapped in the limbo of fest showcases.
Stephanie Zacharek (Movieline) - The symbolism is obvious, but its over-the-top quality is what’s glorious about it. Stathoulopoulos doesn’t always go for broke in Meteora: He’s feeling his way toward the sweet spot between secular and sacred passion, and maybe, in the end, he doesn’t quite find it. But if you’ve ever felt a vaguely naughty thrill while looking at religious art – if, say, you’ve ever had an “I’ll have what she’s having” moment while looking at Bernini’s Ecstasy of St. Teresa -- you don’t have a dirty mind. You’re simply seeing what’s clearly there. Religious fervor plus guilt can be a pretty hot equation. And if your Monk can cook, you’re golden.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου