Καταξιωμένοι σκηνοθέτες που δεν γουστάρω

Jean-Pierre Dardenne - Luc Dardenne: Τα αδέρφια από το Βέλγιο που πριν καν στείλουν κάποια καινούργια ταινία στις Κάννες, αυτή έχει κερδίσει ένα από τα δυο μεγαλύτερα βραβεία του φεστιβάλ. Γεγονός που παραμένει ένα από τα μεγαλύτερα κινηματογραφικά μυστήρια όλων των εποχών. Εγώ πάντως βαριέμαι προκαταβολικά κάθε φορά.
 

Mike Leigh: Ανθρωποκεντρικό σινεμά που εστιάζει εμμονοληπτικά στην καθημερινότητα των πρωταγωνιστών του, χωρίς να μου προσφέρει κάτι παραπάνω από την αίσθηση ότι παρακολουθώ τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας μέσα από μια κλειδαρότρυπα. 

Martin Scorsese: Όσο προχωράμε προς τα πίσω, τόσο λιγότερο συμπαθώ τις ταινίες του Μάρτι. Δεν μπορώ να το εξηγήσω, απλά συμβαίνει.

David Cronenberg: Η Μύγα είναι ταινιάρα αναμφισβήτητα, κάθε κινηματογραφική προσπάθεια του Κρόνεμπεργκ από εκεί κι έπειτα όμως μου αφήνει την αίσθηση ότι πρόκειται για μια λιγότερο εμπνευσμένη, αισθητικά και υφολογικά, αντιγραφή εκείνης της ταινίας.

Joel Coen - Ethan Coen: Blood Simple, The Man Who Wasn't There και True Grit. Αυτές είναι οι τρεις ταινίες που ξεχωρίζω από ολόκληρη την φιλμογραφία των δύο αδερφών που έχουν κερδίσει ένα κάρο βραβείο για οποιαδήποτε άλλη εκτός από αυτές. Το Fargo ειδικά όσες φορές και να το δω (τέσσερις μέχρι σήμερα), αδυνατώ να το συμπαθήσω έστω και ελάχιστα.