Τρελάρας Γερμαναράς επιστήμονας προσπαθεί να φτιάξει ανθρώπινη σαρανταποδαρούσα με τον τρόπο που μπορείς να διακρίνεις στην φωτογραφία.
Αν υπάρχει ένα θρίλερ που να έχει συζητηθεί περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο τον τελευταίο καιρό, αυτό δίχως αμφιβολία είναι το The Human Centipede. Και όχι άδικα αφού μπροστά του και τα εφτά Saw μοιάζουν με χαζοχαρούμενα επεισόδια των Looney Tunes.
Αυτό που το κάνει πέρα για πέρα ενοχλητικό δεν είναι τόσο οι ακραίες καταστάσεις που καλείσαι σαν θεατής να παρακολουθήσεις, όσο ο τρόπος που ο σκηνοθέτης Τομ Σιξ καταφέρνει και σου τις καρφώνει στο μυαλό, με αποτέλεσμα να μην μπορείς για ώρες μετά την θέαση του να σκεφτείς οτιδήποτε άλλο. Χτίζοντας σταδιακά με αξιοθαύμαστη ένταση και μεθοδικότητα ένα πρώτο μέρος όπου χωρίς να συμβαίνει απολύτως τίποτα έχεις μπει για τα καλά μέσα σε ένα εφιαλτικό σύμπαν, όταν πλέον έρθει το δεύτερο εντελώς ακραίο, είναι πολύ αργά για να κάνεις πίσω. Ακριβώς όμως από εκείνο το σημείο κι έπειτα αρχίζουν τα μεγαλύτερα προβλήματα της ταινίας.
Παίρνοντας μια βαριά άρρωστη (αλλά σαφώς πρωτότυπη) κεντρική ιδέα και ξεχειλώνοντας την μέχρι τα άκρα, κάθε λεπτό που πέρνα έως το τέλος, σε σπρώχνει ακόμα πιο βαθιά στα όρια σου, με το φινάλε δυστυχώς να μην αλαφραίνει καθόλου την κατάσταση.
Μαζί με το A Serbian Film, το The Human Centipede είναι αναμφίβολα από τις ταινίες της πρόσφατης κινηματογραφικής σοδειάς που δεν θα πρότεινα σε κανένα να δει. Πιο πολύ μοιάζουν με μια αποτρόπαια δοκιμασία για να ανακαλύψεις τα όρια και τις αντοχές σου παρά με κάτι που θα μπορούσες να το εντάξεις στην έβδομη τέχνη. Κι αυτό από μόνο του μπορεί να σημαίνει πολλά για κάποιους αλλά και τίποτα για τους περισσότερους. [3/5]
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου