Καταρχάς ξέχνα το Dark Knight. Η Επιστροφή του Σκοτεινού Ιππότη βρίσκεται κάπου ανάμεσα στην αφηγηματική δομή του Batman Begins και το αρχιτεκτονημένο μεγαλείο του... Inception, για την ακρίβεια το Dark Knight Rises λειτουργεί σα φυσική συνέχεια του Begins σε τέτοιο σημείο ώστε αν δεν θυμάσαι τίποτε από εκείνη την ταινία καλά θα κάνεις να της ρήξεις μια επαναληπτική προβολή πριν μπεις στην αίθουσα για το Rises.Όπως κάθε μεγάλος καλλιτέχνης που σέβεται τον εαυτό του, ο Νόλαν κρατάει αποστάσεις από το προηγούμενο (μπατμανικό) του αριστούργημα αλλάζοντας στυλ και ρυθμό. Ζητώντας να του δείξεις τυφλή εμπιστοσύνη, χτίζει μεθοδικά ένα παζλ από ετερόκλητους χαρακτήρες και λαβυρινθώδεις υποπλοκές, εξαφανίζει για ένα τεράστιο χρονικό διάστημα τον ήρωα του τίτλου, μειώνει τις εκρήξεις και τις σκηνές δράσεις στο απολύτως απαραίτητο και γενικότερα καταφεύγει σε σεναριακές λύσεις όπου κανένας άλλος σκηνοθέτης δεν θα μπορούσε να τις διαχειριστεί. Είναι αυτό το τελευταίο μισάωρο της ταινίας όμως που κάθε κρίκος μπαίνει στην θέση του και αποκαλύπτεται επιτέλους το όραμα του σκηνοθέτη, ένα όραμα όπου, την στιγμή που πέφτουν οι τίτλοι τέλους, θα έχει ικανοποιήσει και με το παραπάνω ακόμα και τον πιο απαιτητικό fanboy.
Πιο δύσβατο από τις δύο προηγούμενες ταινίες, το Dark Knight Rises απευθύνεται εξαρχής στους λάτρεις των κόμικ του Μπάτμαν, με ευθείς αναφορές στο Dark Knight Returns του Φρανκ Μίλερ και φυσικά το Knightfall (το πρώτο κόμικ του Μπάτμαν που αγόρασα το 1993). Το πιο-ιδανικό-δεν-γίνεται φινάλε μιας τριλογίας που, έτσι απλά, άλλαξε όχι μόνο τον τρόπο που βλέπουμε τους υπερήρωες στην μεγάλη οθόνη αλλά και τον ίδιο τον κινηματογράφο. Όποιος τολμάει ας αναλάβει τώρα. 5/5
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου